Mér finnst gaman að rekast á efni sem er jafnvel margra áratuga gamalt og er enn í fullu gildi. Ég hef áður sagt frá vef Náttúrulækningafélags Íslands, nlfi.is sem er hafsjór af fróðleik og stórskemmtilegu efni.
Í þessari viku höfum við verið að fjalla töluvert um sykur hér á hjartalif.is og ég gat bara ekki látið hjá líða að birta þessa frábæru gein sem birist í tímariti Náttúrulækningafélagsins 1946 eða fyrir 67 árum síðan. Sem fyrr er tungutakið aldeilis dásamlegt og boðskapurinn í fullu gildi, en hér kemur pistillinn.
Sykur í grænmeti og hráum aldinum er lifandi fæða. Þar er hann í lífrænu sambandi við fjörefni og næringarsölt í lifandi frumukjörnum. Frumur meltingarfæranna sjúga í sig næringarefnin úr hinum lifandi frumum grænmetisins eða aldinanna. En verksmiðjusykurinn hefir verið hrifinn úr þessum lífrænu samböndum við málmsölt og önnur efni og er því dautt efni. Hann er ólífrænt efni, og meira að segja hættulegt efni, og það kostar líffæri vor mikla og skaðlega áreynslu að melta hann. Hann ertir innýflin og ofreynir þau. …
Þeir sem komið hafa auga á skaðsemi sykursins, geta ekki annað en furðað sig á skammsýni þeirra manna, sem hvetja til aukinnar neyzlu sætinda. Það er blátt áfram skelfilegt að horfa upp á það mikla tjón, sem sykurinn vinnur viðkvæmum líffærum barnsins. Ég er sannfærður um, að af þeim 80.000 ungbörnum, sem láta lífið árlega í Frakklandi, verður helmingurinn sykrinum að bráð, sem látinn er í pelann hjá þeim. Það er þessi manndrápssykur, miklu fremur en sóttkveikjur í mjólkinni, sem er hin sanna orsök meltingartruflana, bólgu í meltingarfærum, niðurgangs, værðarleysis og taugatruflana, sem ungbörn þjást svo mjög af.
Auk þess á sykurinn óbeina sök á smitandi barnasjúkdómum. Þar eiga sykurinn og kjötið jafna sök. Með því að troða í börnin sykri, sætindum, súkkulaði, þá erum við óafvitandi að eyðileggja heilsu þeirra.
Læknar ráða oss til að gefa ársgömlu barni 120 grömm af sykri á dag. Þetta gefur um helming þeirra hitaeininga, sem barnið þarfnast. Ef fullorðinn maður ætti að borða hlutfallslega eins mikinn sykur, þyrfti hann um 300 gr. á dag (sykurneyzla Íslendinga er um 150 gr. á dag að meðaltali á hvert mannsbarn í landinu).
Enginn fullorðinn maður mundi þola slíkt til lengdar. En samt sem áður leggjum við það á hin viðkvæmu meltingarfæri vesalings barnanna að melta þessa gífurlegu sykurskammta. Ég líð það aldrei, að nokkur minnsta ögn af sykri sé sett í pela eða mat þeirra barna, sem ég er sóttur til. Þessi ráðstöfun ein er nægileg til þess, að hin veikbyggðustu börn dafni og þrífist áfallalaust.
(Úr “Cancer” (krabbamein) eftir J.E. Barker).
