Frásögn Ragnheiðar Rutar Friðgeirsdóttur af samskiptum 87 ára gamals föður síns við Fjórðungssjúkrahúsið á Akureyri hefur vakið sterk viðbrögð, en hún kvartaði undan því að hann hefði verið útskrifaður af spítalanum tvíbrotinn og með krónískan lungnasjúkdóm, en hann lést nokkrum dögum síðar.
“Fyrstu viðbrögð eru náttúrlega þau að okkur starfsfólkinu er mjög brugðið yfir því að sjá að þessi einstaklingur skuli látast svo skömmu eftir að hafa verið útskrifaður af spítalanum,” segir Þorvaldur Ingvarsson, framkvæmdastjóri lækninga á Fjórðungssjúkrahúsinu.
Hefði þurft sjúkrabifreið
“Það verður til þess að við bæði samhryggjumst ættingjum og spyrjum okkur hvað hefði mátt gera getur. Við brugðumst við með þeim hætti að ræða við dóttur og tengdason mannsins um þetta mál. Það sem kom út úr því er að við erum sammála um að það er ýmislegt í því sem við gerðum eða gerðum ekki sem hefði mátt betur fara. Við munum að sjálfsögðu fara yfir þetta mál með okkar starfsfólki til þess að reyna að bæta þjónustu spítalans þar sem það á við.”
Aðspurður hvað hefði mátt betur fara segir hann að það sé erfitt að benda á eitt umfram annað. “Þetta er gífurlega flókið mál í sjálfu sér. Það er augljóst að við hljótum að huga mest að því hvort hann hafi verið útskrifaður of snemma. Það var vel vandað til heimferðar hans, skipulögð heimahjúkrun og talað við heimilislækni hans, en það er augljóst í ljósi þess sem gerðist að það hefði mátt betur fara. Hann átti greinilega mjög erfitt með að vera heima.”
Hann segir ágætt að það komi fram að þegar fólk leggist inn á sjúkrahús sé unnið eftir ákveðnu ferli, annars vegar að koma fólki til bata og hins vegar þurfi að hugsa fyrir því hvenær eigi að útskrifa sjúklinga. “Við þurfum að skipuleggja okkar starf og þegar ljóst er að læknisfræðileg meðferð skilar ekki meiru og það er fyrst og fremst þörf á hjúkrun, eins og í þessu tilviki, þá fer fólk yfirleitt til síns heima, í endurhæfingu eða í hjúkrunarrými. Það er rétt að viðkomandi manni var boðið hjúkrunarrými á Ólafsfirði, en við vinnum þannig að við getum ekki boðið úrræði nema við séum viss um að það sé til. Þess vegna gátum við ekki boðið hjúkrunarrými á Dalvík. En það kann að hafa verið lagt upp á þann hátt að viðkomandi aðila líkaði ekki. Það er erfitt að tala um einstök mál við þessar aðstæður, en þetta er meginregla sem við vinnum eftir.”
– Ættingjar hafa lýst erfiðleikum við að flytja sjúklinginn heim til sín af sjúkrahúsinu. Hefði ekki þurft að flytja hann í sjúkrabifreið?
“Það er alveg rétt,” svarar Þorvaldur. “Það er eitt af þeim atriðum sem hefði mátt gera á annan hátt. Ég get ekki útskýrt af hverju það kom ekki til tals. En venjulega er þessu þannig farið að ef fólk þarf á flutningi með sjúkrabifreið að halda, þá er það ekki útskriftarhæft.”
– Er heilbrigðiskerfið að verða ómanneskjulegt vegna kostnaðaraðhalds og hagræðingar?
“Nei, ég vona að svo sé ekki. Okkur ber skylda til að veita sem flestum þjónustu fyrir það fé sem við höfum til umráða hverju sinni. Við reynum að taka tillit til allra þátta, þar með talið líðanar fólks og félagslegs umhverfis. Það hafa ekki verið í gangi sérstakar hagræðingaraðgerðir hér umfram venjulegt aðhald í opinberum rekstri. Í öllum sjúkrahúsrekstri þarf að huga að þessum þáttum, en að sjálfsögðu hugsum við fyrst og fremst um einstaklinginn, líðan hans og meðferð. Það er grundvöllurinn að heilbrigðiskerfinu.”
Sátt við málalyktir
Ragnheiður Rut Friðgeirsdóttir er ánægð með fundinn á Fjórðungssjúkrahúsinu. “Hann fór bara mjög vel,” segir hún. “Ég er afskaplega sátt við framgöngu Þorvalds og þeirra sem að þessu komu, Júlíusar Gestssonar, yfirlæknis bæklunardeildar, og Önnu Lilju Filipsdóttur, hjúkrunarfræðings á sömu deild.
Fundur okkar var mjög góður og fagmannlega að honum staðið þar sem farið var yfir málið og það rætt í heild sinni. Þau tóku þannig á málinu að þau voru ekki að gagnrýna greinina, heldur vildu fá nánari lýsingu á atburðarásinni og finna þannig út hvaða lærdóm mætti draga af þessu. Án þess að ég vilji fara neitt nánar efnislega út í fundinn, get ég þó sagt að ég er sáttari og fullviss um að allt verði gert til að koma í veg fyrir að svona lagað endurtaki sig, skoða hvað má betur fara og endurskoða vinnuvenjur út frá því.”
Ragnheiður segir að þó að þessi afgreiðsla núna geri ekkert fyrir föður sinn, þá komi hún vonandi til með að gagnast öðrum síðar. “Ég er mjög þakklát fyrir hvernig þau tóku á þessu,” segir hún að lokum.
Eftir Pétur Blöndal
Morgunblaðið 03.06.2007
